In welke mate is communiceren met de doden onnatuurlijk?
Geef hierlangs antwoord op de poll!
Net als duizenden andere mensen heeft Sjors plannen gemaakt om in leven te worden gehouden in de digitale wereld, nadat hij de echte verlaat. Sjors heeft zich aangemeld bij DeadSocial.
Door berichten te plannen, kan Sjors tot 999 jaar in de toekomst foto’s, video’s, audio en tekstberichten plaatsen. Met deze vorm van dienstverlening, kon Sjors zijn vrienden en familieleden het allerbeste wensen op nieuwjaarsdag. Kort na zijn overlijden informeert zijn vrouw Lucy het sociale netwerk DeadSocial. Sjors zijn account wordt geactiveerd en zijn eerste video wordt verzonden. Hij kon zijn gedachten bij het maken voor de eerste video moeilijk beheersen. “Op het moment dat ik naar de camera keek, dacht ik, god, ik praat niet alleen tegen mijn kinderen maar ook tegen mijn kleinkinderen en alle generaties die nog komen. Dit bericht zal er altijd zijn, in de cloud. Ik vind dat geruststellend.
Door DeadSocial, kunt je ervoor zorgen dat de essentie van wie je bent verder leeft op het internet. Het misleidt de dood.” Als gemeenschappelijk werker en voormalige maatschappijleer leraar, hij houdt ervan om filosofie te lezen. Sjors denkt na over hoe zijn vrienden en familieleden hem zullen herinneren, ook voor zijn diagnose. We willen allemaal iets van een erfenis achterlaten, zodat in de toekomst iemand kan zeggen: 'Dat was een fatsoenlijke
man - vrouw'.
Het programma Who Do You Think You Are op TLC, geeft een inzicht over de voorouders van beroemdheden. Deze beroemdheden waren gefascineerd door te kijken naar hun familieleden van 100, 150 jaar geleden. Het enige aanknooppunt dat ze hadden was een foto van de desbetreffende persoon. Ze konden alleen maar raden wat voor soort karakter ze hadden, door op reis te gaan naar iets goeds in hun voorouders, in de hoop om iets van diegene te ontdekken. Door het programma dacht Sjors, ‘wow, met de technologie op vandaag kun je dit goed regelen voor jezelf.’
Natuurlijk hoef je niet een sociale netwerksite te gebruiken om een digitale hiernamaals hebben. Je kunt iemand die je vertrouwt vragen om online je wensen uit te laten voeren.
Roger Ebert, de Pulitzer-prijs winnende Chicago Sun-Times filmcriticus en Twitter pionier, vocht tegen schildklierkanker voor meer dan een decennium. Hij vroeg zijn vrouw, Chaz, manager te worden van zijn digitale bezittingen. Meer dan 100.000 mensen ondertekenden zijn Facebook pagina op het moment van dat hij overleed op 4 april 2013. Daarnaast had hij meer dan 850.000 Twitter followers. Hij wilde ervoor zorgen dat die relaties niet samen met hem stierven.
"Roger was een groot communicatie mens." vertelt Chaz. “Nadat hij zijn fysieke stem verloor, hield hij online zijn stem in leven. Het was belangrijk om te communiceren met zijn lezers, want hij was er goed in. Dat verband is een reden dat hij populair en relevant bleef voor zo lang. Hij vertrouwde mij om het te blijven voortzetten.” Een paar weken voor zijn dood, zorgde Ebert ervoor dat zijn vrouw beloofde om zijn Facebook en Twitter accounts te voeden. Om hen actief te houden, ze vaak bij te werken en om de berichten persoonlijk te maken. Hoewel hij wist dat ze van nature zeer op zichzelf is. Ebert had geen idee dat het einde zo dichtbij was toen hij haar zijn wachtwoorden gaf.
Chaz: "In mijn gedachten, was het niet de afwachting van de dood, maar als ik terug denk, in zijn gedachten, misschien wel”. De digitale uitvoerder worden van haar mans digitale bezittingen heeft Chaz enige troost gegeven. "Het behouden van de connectie met Roger en de mensen waarmee hij heeft gecommuniceerd hielpen me met het rouwproces." Maar nu voelt het als een verplichting. Chaz had oorspronkelijk gepland om de profielen naar een paar maanden af te staan aan een andere schrijver, maar toen de tijd kwam, kon ze het niet doen.
Wat als je geen digitaal afterlife wilt na de dood? Als mensen willen verdwijnen uit de sociale media zodra ze sterven, zullen ze het moeten plannen. Caitlin heeft een 15-jarig abonnement op Cirrus Legacy afgesloten.
Cirrus Legacy houdt haar wachtwoorden bij en geeft haar man instructies voor het stop zetten van de sociale media accounts zodra ze overlijdt. ‘Het laatste wat ik zou willen is om mijn Facebook account actief te laten. Dat is voor zolang ik nog hier ben,’ zegt ze. Caitlin begon na te denken over haar digitale afterlife, nadat haar vriendin zichzelf beroofde van haar leven. ‘Ik ging op haar Facebook profiel en zag de opmerkingen. Sommige mensen waren boos over wat er was gebeurd en uiten hun mening, wat ik niet eerlijk vond.’ Haar vriendin had haar wachtwoorden bij niemand achtergelaten, waardoor niemand de opmerkingen kon verwijderen. ‘Ik vond dat het een te open-ended manier om deze aarde te verlaten.’
Caitlin kan niet begrijpen waarom mensen alles willen behouden op Facebook of Twitter wanneer ze sterven.'Als ik dood ben wil ik herdacht worden voor wie ik was en niet voor wie ik ben op social media na mijn bestaan. Op foto’s kunnen mensen me herdenken, ze kunnen verhalen vertellen over vroeger of in gedachten bij me zijn dat is wat ik wil. Ik vind het een beetje vreemd. Natuurlijk willen mensen van nature herinnerd worden. Ik wil ook mijn erfenis achterlaten van wie ik was en wat ik heb bereikt, maar dit kan op een andere manier dan mijzelf bloot te stellen op social media na mijn overlijden.’
.png)
Creepy of niet? Eeuwig verder leven via een online service, wie dat nu wilt of niet, het is de toekomst. Is er leven na de dood? Deze vraag houd wetenschappers al decennia lang bezig, sommige willen weten wat de dood is terwijl anderen willen weten of er iets na de dood is. Op vandaag zien we ‘de dood' als onderwerp nog steeds als taboe. Maar het vormt uiteindelijk een belangrijk aspect van ons leven op aarde. Of ik een passie heb om de dood te onderzoeken, nee, maar ik vind het een boeiend en vooral interessant onderwerp. Het zet mensen aan om na te denken, om een dialoog met elkaar aan te gaan. Het communicatievak moet mensen kunnen raken en in beweging zetten dat maakt het een bijzonder maar ook boeiend vak.
Er zijn verschillende beweegredenen voor een social afterlife. Verscheidende mensen willen in de toekomst herdacht worden en delen zelf de informatie die ze willen meegeven. Generaties kunnen hierdoor jaren later een makkelijker beeld scheppen over hoe deze persoon op aarde heeft geleefd, en kunnen de leefomstandigheden van hun familielid beter begrijpen. Nabestaande kunnen daarnaast op speciale momenten berichten ontvangen van hun geliefde, wat hen troost bied. Als je ervoor kiest om na je dood berichten achter te laten op de cloud, zorg ervoor dat het je digitale erfenis is, waar je trots op bent. Ter herinnering. Sommige nabestaande vinden het een fijne gedachte om een blog, tweet of bericht van een dierbare terug te lezen.
Terwijl anderen het een pijnlijke confrontatie vinden dat een geliefde er niet meer is. Tegenstanders plannen ook hun social afterlife, ze zorgen ervoor dat een service na hun overlijden hun social media accounts zullen verwijderen of zorgen ervoor dat nabestaande hun gegevens hebben. Je wilt niet hebben dat er mensen vreemde opmerkingen op je social media plaatsen. Een open einde kan eenmaal misbruikt worden. Je kan mensen achtervolgen en kwellen na je overlijden, maar een uitvoerder kan ook content plaatsen wat totaal niet in jou beeldvorming past. Er zijn er verschillende applicaties om ervoor te zorgen dat je online in leven blijft. Maar je moet er goed over nadenken of je het wilt, hoe je het wilt en dat je ervoor zorgt dat de content verstuurd wordt zoals jij dat wilt. Je wilt niet na je overlijden de dupe worden van de content die namens jou wordt verstuurd op het web. Je wilt uiteraard je goede reputatie behouden en niet dat mensen een andere mening over je vormen.
Op vandaag kunnen we de realiteit niet negeren dat onze digitale artefacten eenmaal een onderdeel zijn van ons verhaal, onze identiteit. Ik vind het noodzakelijk dat iedereen nadenkt over zijn of haar online bezittingen, of je ze eenmaal wilt verwijderen of bewaren is aan jezelf. We moeten stappen ondernemen om het te beschermen en ervoor zorgen dat ze geen last zijn voor onze nabestaanden. Ook al zien de meeste mensen het social afterlife nu nog als een grap, weet ik dat ze dit in de toekomst veel serieuzer en crucialer zullen aanpakken. Dit door te beseffen hoe belangrijk je digitale bezittingen zijn. Of het rouwproces van nabestaande hierdoor makkelijker te verwerken wordt, zal voor iedereen anders zijn.
Mensen vinden het gaaf om interactie te hebben met de doden. Terwijl anderen er oké mee zijn of het zelfs zeer creepy vinden. Ik kan me goed inleven dat mensen het griezelig en eng vinden. Terwijl anderen het gaaf vinden om zich erin te verdiepen. Het is ook een aansprekend en boeiend onderwerp. Mensen worden getriggerd om erover na te denken, dat maakt het fascinerend.
Waar de prioriteiten op dit moment liggen voor mijn eigen social media na mijn dood zijn duidelijk, mijn nabestaanden hebben mijn inloggegevens en mogen mijn accounts verwijderen. Ze mogen er alle gegevens afhalen die erop staan, als dit voor hun belangrijk is in hun verwerkingsproces. Ik hoef niet door te leven na mijn dood, ik wil mijn leven op aarde indrukwekkend genoeg maken dat mensen me daarvoor zullen herinneren en niet voor wie ik ben na mijn dood. Ik vind het zelf ook een vreemd idee om met een overleden vriendin te tweeten nadat ze is overleden. Maar misschien veranderd mijn kijk in de toekomst hier nog wel op, door alle veranderingen die nog gaan komen.
The social afterlife is hot and happing at this moment. En in de toekomst zal er meer duidelijk worden waarom het belangrijk is om alles rondom je dood, ook op internet en je sociale netwerken te regelen. De dood word steeds minder taboe, waardoor er meer mogelijk wordt.
